Wygląd: Gornar jest niczym uzewnętrznione zwierzę, pierwotny troglodyta z czasów, gdy między ludźmi i orkami nie było prawie żadnej różnicy. Gdyż tym właśnie są. Potomkami tych dwóch ras.
Wyższy o ponad głowę, zazwyczaj jednak przygarbiony, wyróżnia się z tłumu potężnie zbudowanym ciałem. Skóra, pokryta w wielu miejscach iście dziczą szczeciną, przybiera odcienie brązu i ziemistej zieleni. Długie, nieco małpie ramiona, mają dłonie o silnych palcach zdolnych kruszyć kości karku człowieka jak patyczki. Stąpa on pewnie na mocnych nogach o szerokich stopach, marszcząc wydatne, cofnięte czoło i krzywiąc wysuniętą szczękę. Zadarty nos węszy jak u ogara, a rozrośniete dolne kły straszą zwierzęcą nutą.
Cechy te jednak będą słabnąć na rzecz ludzkich, zależnie od tego, ile pokoleń dzieli mieszańca od swego orczego przodka. Tylko jedno pozostanie niezmienne.
Oczy.
Czy niewiasta, czy mąż. Dziecko gwałtu lub jego potomek. Oczy wyrażą wszystko. Głęboko osadzone, małe. Rzekłbyś tępe. Jednak kto spojrzy głębiej ujrzy w pożółkłych ślepiach chytrą bestię, którą jedynie drobny impuls dzieli od krwawego szału...

Wiek: Agresja i popędliwość nie sprzyjają długim żywotom... Toteż ujrzeć starego Gornara jest zdarzeniem godnym anegdoty. Dorastają oni niczym ludzie, z tą różnicą jednak, iż umysł nie nadąża za ciałem. Podczas gdy jaźń należy do dziecka, małpie ręce mogą już z łatwością zdusić rówieśnikom dech w gardłach. Być może właśnie ten pęd organizmu ku wzrostowi skraca ich żywota. Nigdy bowiem nie spotkano Gornara powyżej sześciu dziesiątek na karku. Z drugiej jednak strony niewielu z nich potrafi lub czuje potrzebę liczyć swoje lata...

Charakter: Dwa słowa stanowią ich jestestwo. Walka i Siła. Gornarowie to wygnańcy, pariasi zmuszeni do życia w cieniu społeczeństwa. Słabi giną zakatowani przez nietolerancyjną tłuszczę lub wygnani za młodu znajdują koniec wśród potwornej dziczy. Jedynie ci najmocniejsi, najbardziej zajadli są w stanie dożyć czasu, gdy to ich pięści będą zadawać ciosy. Niestety taki stan rzeczy stwarza charaktery brutalne, aspołeczne i dzikie. Jeżeli nawet Gornar nosił w sercu typowo ludzką nadzieję, serce to zgorzkniało już za dziecieństwa i zna tylko bolesną rzeczywistość. Pompuje ono teraz brunatną krew, a ona niesie z sobą siłę oraz agresję. Są oni przeto brutalni, częstokroć popędliwi, a zarazem noszą wiele psychicznych ran, które łatwo rozdrapać. To prawda, nie należą też do umysłów lotnych, a raczej do zwolenników ciężkiego argumentu pięści. Posiadają jednak zwierzęcy spryt, dziedzictwo zielonoskórych przodków i potrafią zaskoczyć fortelem, gdy nikt by się tego po nich nie spodziewał. Są zarazem zawzięci jak mało kto, jakby ciągle musieli udowadniać swą wyższość nad innymi.

Predyzpozycje: Brutale - To urodzeni wojownicy. Nie dla nich jednak strategia bitewna czy finezyjny fechtunek. Życie nie rozpieszcza mieszańców, zaś dziedzictwo orków to dziedzictwo agresji. Każdy Gornar, który zdołał przetrwać do dorosłości w tym nietolerancyjnym świecie, staje się groźny niczym wściekły pies. Nie będzie przebierał w środkach, by dopiąć celu. Od tego ma pięści jak kułaki. Za jedyną konwersację uznaje jedynie ryk złości prosto w twarz wroga. Dlatego też wielu przywódców ceni Stolemów jako swych towarzyszy: idealnych do naginania woli opornych i pilnowania wykonywanych poleceń.

Stosunek do innych ras: Niczym ludzie, są oni indywidualistami i sami wybieraja sobie pogląd na innych. Jednak jako wyrzutki mają zazwyczaj uzasadnione pretensje do wszystkich wokół nich. Dlatego też Gornarowie tak naprawdę nie przepadają za nikim, tak samo jak nikt nie przepada za nimi.

Frakcje, występowanie: Nieznani na południu Orkowie to półdzika rasa potworów zamieszkująca głębokie groty pod górami północy. Gornarowie co dawniej oznaczało istotę o ogromnej sile, są wszędzie tam, gdzie ludzie muszą zmagać się z ciągłymi napadami ich licznych hord. Najwięcej Gornarów przebywa wśród plemion zamieszkujących ziemie u podnóżna Gór Północnych, gdyż one właśnie jako pierwsze odpierają schodzące z gór bestie. Plotki głoszą nawet o całych wioskach na tamtym terenie, gdzie większość mieszkańców ma w sobie cząstkę orczej krwi... Jako, że na południu bywają rzadko, nie uświadczysz ich w szeregach Imperialnych. Zakon zaś uznaje Gornarów za zbyt brutalnych i zdziczałych, by mogli służyć Ultimie. Dlatego też wznoszą oni swoje ostrza po stronie Wspólnoty Slavów, na marginesie plemion, obok których zazwyczaj egzystują. Kto wie, może nadchodząca wojna zmieni wreszcie stosunek innych do tej bitnej rasy?

Religia: Gornar przyjmie religię kultury, w jakiej się wychował lub też sam wybierze sobie jakąś co bardziej interesującą. Zawsze jednak gardzić będzie bezgranicznie oddanymi zelotami, stawiając siebie przy kowadle własnego losu. Ujmując to treściwie, Gornar uwierzy w boga, który go wspomoże, a jeżeli ten odmówi, to pośle go do diabła.

Przykładowe imiona:

żeńskie: Bértka, Tónka
męskie: Ksãder, Czôrk

Statystyki początkowe: 

Siła	6	Siła woli	4
Budowa	5	Krzepa	4
Inteligencja	2	Szybkość	3